هفت خیانت بزرگ فرانسه به مردم ایران و جهان

مقاله ای از مهدی میرقادری

1-قرارداد فین کنشتاین و عهدشکنی ناپلئون

در روز ۱۴ اردیبهشت ۱۱۸۶ شمسی قرارداد یا عهدنامه «فین‌کن‌اشتاین» میان ایران و فرانسه منعقد شد. در سال ۱۸۰۱ میلادی بود که یک تاجر ارمنی به نام «آسکالون» به اتفاق «رومیو» کنسول فرانسه در بغداد، به تهران آمد و طی نامه‌ای خواستار اتحاد دو کشور علیه دشمنان مشترک یعنی روسیه و انگلیس شد، اما چون در همین زمان معاهدات مودت و تجارت بین ایران و انگلیس منعقد شده بود، به نامۀ وی ترتیب اثر داده نشد.

نتیجه این خیانت ناپلئون بسته شدن چند قرار داد بود 

عهدنامه مُجمل:

پس از اختلاف‌های بین ایران و انگلیس و عدم نتیجه‌گیری از «فینکنشتاین»، سرانجام مذاکرات نماینده سیاسی انگلیس و مقامات ایرانی منجر به انعقاد عهدنامه مودت و اتحاد بین دو کشور در تاریخ ۲۱ اسفند ۱۱۸۷ خورشیدی شد که به نام عهدنامه مُجمَل معروف است. براساس عهدنامه مجمل، بریتانیا حاکمیت ایران را بر کل خلیج فارس به رسمیت شناخت و متعهد شد کشتی‌های انگلیس فقط از نقاطی که دولت ایران اجازه می‌دهد، حق عبور داشته باشد.

عهدنامه مفصل:

پس از کدورت‌های بین ایران و انگلیس و عدم نتیجه‌گیری ایران از قراردادهای با فرانسه و عهدنامه فینکنشتاین و پس از امضای عهدنامه مجمل، مذاکرات نماینده سیاسی انگلیس و مقامات ایرانی منجر به انعقاد عهدنامه‌ای تازه بین دو کشور در ۲۹ صفر ۱۲۲۷ قمری شد. در این قرارداد آمده است: «اگر در بحرالعجم اولیای دولت بهیه ایران را امدادی ضرور شود، اولیای دولت بهیه انگلیس بشرط امکان در آن وقت کشتی جنگ و قشون بدهند و اخراجات آن را موافق برآورد، آن وقت قطع و فصل نموده بازیافت نمایند کشتی‌های مزبور بر آن خورها و لنگرگاه‌ها عبور کند که امنای دولت علیه ایران نشان (مجوز) بدهند و از جای دیگر بی‌رخصت و بدون ضرورت عبور نکنند.»

 عهدنامه گلستان:

این پیمان در تاریخ ۳ آبان ۱۱۹۲ خورشیدی در پی جنگ‌های ایران و روسیه بین این دو کشور امضاء شد. به دنبال این قرارداد، حکومت قاجار قفقاز، ارمنستان، ایالت‌های شرقی گرجستان و بخش‌های غربی گرجستان در ساحل دریای سیاه و محال‌گروزیه (کورنه) از ایران سلب و به روسیه تزاری واگذار کرد. طی این قرارداد در مجموع ۱۴ ولایت قفقازی ایران (گنجه و قره‌باغ، ولایت‌های شکی، شیروان، قبه، دربند، بادکوبه، داغستان و گرجستان، محال شوره‌گل، آچوق‌باشی، گروزیه، منگریل و آبخاز، بخشی از سرزمین تالش) به تصرف روس‌ها درآمد و حاکمیت بدون منازع ایران بر دریای مازندران خدشه‌دار شد و سواحل ارزشمند دریای کاسپین برای ایران از دست رفت.

پیمان‌نامهٔ ترکمانچای

 پیمانی است که در روز پنجشنبه و در تاریخ اول اسفند ۱۲۰۶ خورشیدی (۵ شعبان ۱۲۴۳ قمری) مطابق با ۲۱ فوریه ۱۸۲۸ میلادی در پی جنگ‌های ایران و روسیه در دوره قاجار بین این دو کشور در روستای ترکمانچای امضا شد. برای امضای این پیمان از سوی فتحعلی شاه پادشاه ایران میرزا ابوالحسن خان شیرازی و الله‌یار خان آصف‌الدوله و از سوی امپراتوری روسیه ایوان پاسکویچ حضور داشتند. برپایهٔ این قرارداد، سه ایالت دیگر قفقاز، یعنی ایروان، نخجوان و بخش‌های دیگری از تالش زیر سلطهٔ روس‌ها قرار گرفت، حاکمیت ایران بر دریای مازندران محدودترشد و مردم ایران ناچار از پذیرش کاپیتولاسیون (قضاوت کنسولی) گردیدند. بدین‌سان، میان مردم قفقاز و دیگر مردم ایران، دیوار جدایی برپا شد.^[۱] بنابراین در عهدنامه ترکمانچای در مجموع حدود ۳۰ هزار کیلومتر مربع دیگر شامل حدود ۲۰ هزار کیلومتر مربع از ارمنستان امروزی، حدود ۵ هزار کیلومتر مربع از ترکیه امروزی شامل کوه آرارات و شهر ایغدیر که در آن زمان بخشی از خانات ایروان بود و حدود ۵ هزار کیلومتر مربع از جمهوری آذربایجان امروزی (شامل تالش شمالی یعنی شهرستان لریک و نخجوان) از ایران جدا شدند.^[۲] به مجموع مناطق جدا شده طی این دو عهدنامه، هفده شهر قفقاز (هفده ولایت قفقازی ایران) می‌گویند. در مجموع این دو عهدنامه حدود ۲۵۰ هزار کیلومتر مربع از سرزمین ایران جدا گشت و به روسیه ملحق شد. سرزمین‌های جدا شده از ایران در این قرارداد، امروز بخشی از ارمنستان، جمهوری آذربایجان و ترکیه هستند.^[۲]

این معاهده بعد از عهدنامه گلستان و به دنبال شکست ایران در جنگ در قفقاز جنوبی و آذربایجان امضا شد و طی آن برخی قلمروهای دولت قاجار در قفقاز شامل خانات ایروان و نخجوان از حکومت ایران سلب و به روسیه واگذار شد. ایران حق کشتی‌رانی در دریای خزر را از دست داد و ملزم به پرداخت ۱۰ کرور تومان به عنوان غرامت به روسیه شد. این معاهده به جنگ‌های ایران و روسیه در دوره قاجار پایان داد و دولت روسیه متعهد شد که از پادشاهی ولیعهد وقت عباس میرزا حمایت کند.

2-ارسال خمینی از پاریس به ایران و نقش مهم ژیسکار داستن در شورش 57

خمینی و حسن روحانی در نوفل لوشاتو

همانطور که در مستند پشت پرده انقلاب اسلامی شاهد بودید فرانسه نقش بسیار عمده ای در حمایت از خمینی داشت. فرانسه به اسم حقوق بشر خمینی را به مرکز رسانه ای دنیا آورد و در زیر درخت سیب نشاند مدت چند ماه پذیرای انواع و اقسام آخوند ها و شورشیان 57 در پاریس و نوفل لوشاتو بود و پس از آن هم با ایرفرانس و خلبان فرانسوی خمینی را به ایران فرستاد تا این انقلاب نکبت بار به ثمر برسد.

یکی از از کسانی که نقش عمده ای در این موضوع به عهده داشت شخص ژیسکار دستن رئیس جمهور فرانسه بود. ژیسکار دستن اولین بار در تاریخ بیست‌ونهم دی‌ماه ۱۳۵۰/ ژانویهٔ ۱۹۷۲ در سِمَت وزیر اقتصاد و دارایی فرانسه به دعوت هوشنگ انصاری از ایران دیدار کرد و ضمن ملاقات با مقامات ایرانی، توافقنامه‌هایی امضا کرد. اولین رابطهٔ او و ایران در دوران ریاست‌جمهوری‌اش، میزبانی از محمدرضا شاه و همسرش در سال ۱۹۷۴/۱۳۵۳ بود. در این سفر، مذاکرات مفصلی دربارهٔ امور اقتصادی و سیاسی بین طرفین برگزار شد که طی آن کمیسیونی مرکب از نمایندگان طرفین تشکیل شد و مأمور گردید تا زمینه‌های سرمایه‌گذاری و همکاری‌های صنعتی را به‌وجود آورَد. از مهم‌ترین نتایج برقراری این کمیسیون، می‌توان به توافق‌هایی در زمینهٔ استخراج گاز و همکاری در تحقیقات هسته‌ای و تأسیس رآکتور اتمی اشاره کرد. در دوران ریاست‌جمهوری ژیسکار دستن، روح‌الله خمینی به فرانسه رفت و مدتی در آنجا سکونت گزید. ژیسکار دستن در این مدت پیام محرمانهٔ جیمی کارتر را به روح‌الله خمینی رساند و همچنین میزبان کنفرانسی در گوادلوپ بود که رهبران چهار قدرت اروپایی در آن جمع شده بودند و تصمیماتی دربارهٔ نظام پهلوی اتخاذ کردند.

بسیاری معتقدند علت انتقام ژیسکار دستن از شاهنشاه آریامهر که او خود را از شاهنشاه بالاتر می دید زیرا همسر او نواده ناپلئون بناپارت بود. وقتی داستن برای بستن قراردادها و گرفتن وام از ایران مجبور بود ساعت ها منتظر بایستد تا شاهنشاه در کوههای آلپ سوئیس اسکی خود را تمام کند این کینه برای نابود کردن ایران در او شکل گرفت.

همچنین طبق تحقیقات من تنها پزشکان فرانسوی شاهنشاه بودند که از بیماری شاه آگاه بودند و آنها با رساندن این خبر به دولت فرانسه از ضعیف شدن شاه به علت بیماری و فرصت مناسب برای برپایی شورش 57 را در اختیار مافیای جهانی گذاشتند و از آن موقع این نقشه  توسط مافیای جهانی طرح ریزی شد.

3- ارسال خون های آلوده به ویروس ایدز و هپاتیت به ایران

خون آلوده به ایدز

مریو (به فرانسوی: Mérieux) شرکتی پژوهشی-دارویی در فرانسه است. این شرکت توسط شرکت سانوفی آونتی خریداری شده است.

در سال‌های دهه هشتاد میلادی، این شرکت فاکتورهای انعقادی خون را برای استفاده بیماران هموفیلی علاوه بر خودِ کشورِ فرانسه، به برخی کشورها از جمله آلمان، ایتالیا، آرژانتین، عربستان، عراق، ایران و یونان صادر کرد.

در سال ۱۳۶۴ فراورده‌های خونی شرکت فرانسوی مریو که آلوده به ویروس اچ‌آی‌وی بود، به بیماران هموفیلی، که نیاز دائم به دریافت انواع فاکتورهای انعقادی خون دارند داده شد. هنگامی که این موضوع در میان بیماران هموفیلی افشا شد، وزارت بهداشت آلودگی فراورده‌های خونی وارداتی به ایران را تکذیب کرد در حالی که نمایندهٔ این شرکت پس از بازگشت به کشورش فرانسه، در نامه‌ای به وزیر بهداشتِ آن زمان، آلوده بودن فراورده‌های شرکت مریو را تایید کرد.^[۴] در سال ۱۳۶۶ اولین مورد از بیماران هموفیلی که از طریق فراورده‌های خونی آلوده به بیماری ایدز مبتلا شدند شناسایی شد.^[۵] پس از افشای این موضوع در دهه هفتاد، پرونده‌ای در این مورد تشکیل شد و در خرداد ۱۳۸۳، دادگاه حکم به پرداخت خسارت از طرف سازمان انتقال خون ایران به ۹۷۴ شاکی پرونده، درمان بیماران مبتلا و عذرخواهی وزارت بهداشت داد. ولی تنها خسارت پرداخت شد و درمان بیماران و عذر خواهی وزارت بهداشت مسکوت ماند. همچنین آمار واقعی بیماران هموفیلی و نزدیکان آنان اعلام نشد.

پرداخت خسارت به قربانیان (که بالغ بر چند ده میلیارد تومان می‌شود) در طی سالها به دلیل کسر بودجه وزارت بهداشت ایران به تعویق افتاده‌است.

مطابق آمار تنها در کشور فرانسه ۱۲۵۰ بیمار هموفیلی در اثر تزریق خون آلوده به ویروس HIV به ایدز مبتلا شدند که از میان آنها ۴۰۰ نفر در اثر این بیماری جان باختند. در ایران نیز ۱۹۳ نفر به دلیل خون‌های آلوده به ایدز مبتلا شدند.

مسعود قربانی خون آلوده فرانسوی

آلودگی در کشورهایی مانند تونس، عراق و یا حتی لیبی، در رسانه‌های مختلف در فرانسه گزارش شد، اما صادرات فاکتور هشت آلوده به ایران، قبل از این هرگز مطرح نشده است. امروز، قربانیان ایرانی فرصت پیدا کرده‌اند تا پرونده‌های خود را به گوش فرانسوی‌ها برسانند. “فاطمه طیبی“ مادر یکی از قربانیان ایرانی به نام “مسعود نعیمی” توضیح می‌دهد: “او اولین کودک ایرانی بود که به اچ‌آی‌وی آلوده شد. در آن زمان هفت ساله بود. من سال 1974. ازدواج کردم و فرزند اولم دختر بود. پس از پنج سال، فرزند دیگری آوردم که پسر بود: نام او را مسعود گذاشتیم. پس از 9 ماه متوجه شدیم که به هموفیلی مبتلاست و کمبود فاکتور هشت دارد. بعد از 6 سال می‌خواستیم او را ختنه کنیم. پسرم مجبور بود مقدار زیادی فاکتور هشت دریافت کند. بعد از مدتی، مریض شد. او به اچ‌آی‌وی آلوده شده بود، اما این را حدود 6 ماه بعد از تحت درمان قرار گرفتنش به ما گفتند. شش ماه، مدتی طولانی نیست، اما ما حتی در همین دوره کوتاه هم واقعاً سختی کشیدیم. با کلمات نمی‌توانم بگویم چه‌قدر سخت گذشت.”

“احمد قوی‌دل“ عضو کانون هموفیلی ایران معتقد است: “200 بیمار مبتلا به اچ‌آی‌وی از طریق تزریق خون آلوده وارداتی از فرانسه در ایران وجود داشت. ویروس اچ‌آی‌وی که بیماران هموفیلی با کمبود فاکتور هشت به آن آلوده شدند، با ویروسی که قبلا در ایران یافت شده بود، تفاوت داشت. این لکه برای همیشه در تاریخ صنعت داروسازی فرانسه ثبت خواهد شد. انتظار می‌رود شرکت فرانسوی که در مهد قانون واقع است، بیش‌ترین تلاش ممکن را برای جبران تخلف خود انجام بدهد.”

ژانویه سال 2014، یک گروه ایرانی از شرکت “سانوفی پاستور“ که مؤسسه مریو را خریده است، درخواست پاسخ در این‌باره کرد. پاسخی که گروه گرفت، این بود: “مؤسسه مریو در هیچ کشوری، انحصار فروش فاکتور هشت را نداشته است. ما خسارت بیماران را زمانی جبران می‌کنیم که بیماران مدنظر توسط فاکتور هشت آلوده شده‌اند، صرف‌نظر از منشأ محصول، یعنی بیماران آلوده شده حتی نیازی نیست اثبات کنند که فاکتور هشت محصول مؤسسه مریو بوده است.“

در این واقعیت که محصولات هموفیلی در ایران از فرانسه وارد شده بودند، هیچ شکی نیست، اما اثبات این مسئله از راه قانونی، موضوع دیگری است. برقراری همین پیوند بوده که همواره در پرونده این رسوایی، ممکن نشده است. احمد قویدل تصریح می‌کند: “شرکت سانوفی-آوتیس خسارت بیماران عراقی را که توسط مؤسسه مریو به اچ‌آی‌وی مبتلا شده‌اند، پرداخت کرده است. چرا خسارت قربانیان ایرانی را پرداخت نمی‌کند؟ ما حتی می‌گوییم به جای پرداخت غرامت بیماران ما، این شرکت طی چند مرحله، دارو به این افراد بدهد.

4-نقش فرانسه در ترور مخالفین در بعد از انقلاب

مخالفین زیادی بعد از روی کار امدن جمهوری اسلامی به فرانسه پناهنده شدند  اما راه ترور آنها با مشارکت مستقیم یا غیر مستقیم دولت فرانسه باز شد. 9 نفر از سرشناس ترین افرادی که در فرانسه ترور شدند به شرح زیر می باشند

۱) والاگهر شهریار شفیق

۲) دکتر شاپور بختیار، رهبر نهضت مقاومت ملی‌ ایران

۳) عبدالرحمان برومند، رئیس هیات اجرائی نهضت مقاومت ملی‌ ایران

۴) تیمسار ارتشبد غلامعلی اویسی و برادر ایشان غلامحسین اویسی

۵) رضا مظلومان (کوروش آریامنش) از اعضای سازمان درفش کاویانی

۶) تیمسار سرتیپ بهروز باقری از فرماندهان نیروی هوایی ارتش شاهنشاهی

۷) دکتر سیروس الهی، از بنیان گذاران سازمان درفش کاویانی

۸) جواد مهرانی، قاچاقچی اسلحه بود و در حال خرید هلیکوپتر جنگی از یک شرکت فرانسوی برای ملایان حاکم در تهران بود که چون از جزئیات ترور بختیار آگاه شد، توسط همان تیم ترور به قتل رسید

۹) هاشم عبدالهی، عضو نهضت مقاومت ملی‌ ایران

مثلا در مورد دکتر شاپور بختیار پسر ایشان پارتیک بختیار که مادر او نیز فرانسوی است چنین می گوید:

قتل پدرم با آگاهی رئیس جمهور فرانسه فرانسوا میتران صورت گرفت. ۴مامور فرانسوی، هنگام غیبت برادرم که آماده دیدار دخترش میشد، در پوشش پلیس ویژه، ورود و خروج قاتلین پدرم را تسهیل کردند. خوشبختانه آگاه شدم که امانوئل ماکرون رژیم خامنه ای را رها کرده است.

در این تویت فرزند شاپور بختیار می گوید که قتل پدر او دکتر شاپور بختیار با هماهنگی پلیس فرانسه صورت گرفت.

در مورد ارتشبد اویسی و برادر ایشان طبق تحقیقاتی که خود من انجام دادم ایشان توسط یکی از مامورین جمهوری اسلامی که توسط هواپیمایی ایران به کشور فرانسه رفته بود کشته شدند و دولت فرانسه هیچ گونه حفاظتی از جان آنها انجام ندادندبه صورتی که آن مامور در همان روز و با همان هواپیمایی که به فرانسه آمده بود به ایران بازمیگردد.

5- استعمار الجزایر

استعمار فرانسه در الجزایر

جنایات و نسل‌کشی‌هایی که فرانسه در کشورهای تحت مستعمره‌اش به ویژه در قاره آفریقا انجام داده، وجدان جامعه جهانی را جریحه دار کرده است.

با آغاز استعمارگری فرانسه در سال 1524، این کشور بیش از 20 کشور آفریقایی در غرب و شمال این قاره را اشغال کرد. 35 درصد آفریقا نزدیک به 300 سال تحت استعمار فرانسه قرار داشته است.

در آن سال ها کشورهایی مانند سنگال، ساحل عاج و بنین به مرکز تجارت برده توسط فرانسه تبدیل شده و تمام منابع این مناطق از سوی این کشور به تاراج رفته است.

– تاریخ سیاه فرانسه در آفریقا

در طول حدود 5 قرن استعمار فرانسه بر آفریقا و به ویژه پس از جنگ استقلال این کشورها در دوره بعد از جنگ جهانی دوم، آنان با سرکوب شدیدی مواجه شدند که در مجموع بیش از دو میلیون آفریقایی کشته شدند.

فرانسه همچنین با خشونت تمام، خواست مردم کشورهایی که با وعده اعطای استقلال از طرف این کشور در جنگ جهانی دوم شرکت کرده بودند، سرکوب کرد.

یکی از این کشورها الجزایر بود. مردم الجزایر با وعده کسب استقلال در صف‌ نیروهای فرانسه در جنگ جهانی دوم حضور داشتند، اما این خواسته آنان با سرکوب گسترده از سوی فرانسه مواجه شد و هزاران تن از مردم الجزایر قتل عام شدند. کشتار سیستماتیک مردم الجزایر توسط سربازان فرانسوی از قتل عام سطیف و گلیما آغاز شد و تا زمان استقلال الجزایر در سال 1962 ادامه داشت.

در طول مبارزات استقلال الجزایر نزدیک به یک میلیون تن کشته شدند که مسئول مستقیم آن فرانسوی ها هستند.

مردم الجزایر از سال 1830 با قتل‌عام فرهنگی از سوی فرانسه که موجب از میان رفتن هویت بومی و تاریخ سیصد ساله عثمانی و تغییر بسیاری از آثار تاریخی و فرهنگی این کشور شد، مواجه بوده اند.

6- خیانت به لیبی و قذافی

این قسمت را از ترجمه مقاله ای از پرفسور دکتر ورنر روف میگذارم

نیکلاس سارکوزی در ماه دسامبر ۲۰۰۷ با بوق و کرنا مهماندار معمر القذافی در پاریس بود: منطقه بزرگی از خیابان شانزه لیزه از جمعیت خالی شد تا قذافی و همراهانش در قلب پاریس در چادرهای سنتی صحرا نشینان لیبیائی اقامت کنند.

رسانه های فرانسوی پر از مطالبی با مضمون رفاقت غیر قابل تصور مردانه رهبران فرانسه و لیبی بود، این «دوستی» با بازدید سارکوزی از تریپولی مستحکمتر شده و لبریز از «رفاقت قلبی» دو سیاستمدار شد. چهار سال بعد سیاست افراطی فرانسه این کشور را به پیشگام جنگ افروزی لیبی و سرنگونی رهبر این کشور تبدیل کرد، در ۱۶ فوریه ۲۰۱۱ شورش بنغازی آغاز شد.

سارکوزی ۱۰ مارس همان سال در پاریس میزبان «دولت انتقال ملی» لیبی بود که در بنغازی سرهم بندی شده بود، رئیس جمهور فرانسه این نمایندگان را «تنها نماینده مردم لیبی» نامید، هیئتی که نیمی از اعضایش را کسی نمی شناخت که هیچ اصلا معلوم نبود آنها نماینده چه کسی هستند و از کجا سرو کله شان پیدا شده است.

در همین فاصله زمانی فرانسه تلاش کرد از سوی اتحادبه اروپا مجوز ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع در لیبی را دریافت کند، مجوزی که ۲۷ عضو دیگر این اتحادیه با آن مخالفت کردند. موازی با این فعالیتها سارکوزی از ناتو درخواست مداخله نظامی کرد، ناتو اما به بهانه نداشتن مجوز قطعنامه ی شورای امنیت سازمان ملل و تشکل منطقه ای اتحادیه عرب از همکاری با فرانسه سرباز زد، بلافاصله پس از پاسخ منفی ناتو اتحادیه عرب که در این میان از سوی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس کنترل میشد با تصویب قطعنامه ای با این خواسته فرانسه موافقت کرد تا دست فرانیه را برای نابودی لیبی باز بگذارد. شورای امنیت سازمان ملل هم در ۱۷ مارس با پذیرش قطعنامه ۱۹۷۳ اجازه ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع در آسمان لیبی را صادر کرد. بلا فاصله پس از تصویب این قطعنامه فرانسه و بریتانیا با جنگنده های نیروه هوائی خود به پایگاههای نظامی لیبی حمله کرده و این کشور را هدف شدیدترین بمبارانهای خود قرار دادند. معمر القذافی در ۲۰ اکتبر دستگیر و سپس در مقابل دوربین های رسانه های دمکرات غربی توسط مزدوران آنها زجر کش شد.

قطعا بسیار ساده لوحانه خواهد بود اگر قبول کنیم که سارکوزی با کشتن و سرنگونی قذافی فقط بدنبال پاک کردن رد پای فساد خود و رشوه ی ۵۰ میلیون دلاری بوده است که بخاطر انتخابات از رهبر لیبی دریافت کرده بود. نباید از قلم انداخت که لیبی بطور سنتی از خریداران مهم سلاحها و تجهیزات فرانسوی بود، درفاصله سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ کشورهای اتحادیه اروپا نزدیک به یک میلیاد یورو اسلحه به لیبی فروختند، در راس آنها ایتالیا با ۲۸۹ میلیون یورو، لیبی از فرانسه۱۱۰ جنگنده میراژ از خریده بود و پاریس با ۲۱۰ میلیون یورو پس از ایتالیا در مقام دوم قرار داشت، پس از فرانسه بریتانیا با ۱۱۹ و آلمان با ۸۳ میلیون یورو قرار گرفته بودند. دسترسی به آمار سالهای قبل ممکن نیست چرا که لیبی در فاصله ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۴ بدلیل تحریم شورای امنیت سازمان ملل اجازه خرید سلاح را نداشت.

7-آغاز جنگ در ویتنام و فرار از آن

شاید بسیاری از شما فکر میکنید که آمریکا جنگ ویتنام را آغاز کرد. باید بگوید که این فرانسه بود که کلید جنگ ویتنام را زد و با شکستی که از نیروهای ویتنام شمالی خورد از ان کشور فرار کرد. منطقه ویتنام و اطراف آن به مدت 100 سال مستعمره فرانسه بود و پس از پایان جنگ جهانی و شکست ژاپن ویتنامی ها تلاش کردند که دولت مستقل خود را داشته باشند اما فرانسه به شدت مخالفت کرد و با نیروی نظامی تمام عیار به ویتنام لشکر کشید.

در سال ۱۹۵۳ سرفرماندهی عالی ارتش فرانسه در ویتنام تصمیم گرفت به خیال خودش ضربه جانانه‌ای بر مبارزین ویتنامی وارد کند. برای رسیدن به این هدف محل دین‌بین‌فو (دشتی در ویتنام شمالی نزدیک مرز لائوس) را که نزدیک رودخانه قرمز بود برگزید و به انبار پیچیده‌ترین سلاح‌ها، فرودگاه‌های نظامی و تأسیسات مخابراتی تبدیل کرد. همه امید فرانسه برای شکست ویت‌کنگ در دین‌بین‌فو متمرکز شد.

ژنرال جیاپ^[۱۸] که رهبری ارتش ویت‌کنگ را به عهده داشت متوجه شد که با حملات کلاسیک نمی‌تواند دین‌بین‌فو را تسخیر کند. از ده‌ها کیلومتر دورتر از این پایگاه اقدام به حفر تونل‌های زیرزمینی کرد و جنگجویان به دور از دید ارتش فرانسه شبانه با سختی زیاد تونل‌ها را حفر می‌کردند.

بدین ترتیب سازمان اطلاعاتی ارتش فرانسه که بسیار هم مجهز بود، رو دست سختی خورد و نتوانست از این تونل‌های زیرزمینی آگاه شود. پیروزی‌ها البته ساده بدست نیآمد. در نبرد با اشغالگران تعداد بیشماری از نیروهای ویت مین زیر شکنجه‌های طاقت فرسا جان باختند.

اول ماه مه ۱۹۵۴ مبارزین ویتنامی ناگهان به پایگاه دین بین فو، هجوم بردند و نیروهای فرانسوی را غافلگیر کردند. فرانسویها مشاهده کردند که از دل جنگل، توپخانه ضدهوایی هواپیماهای جنگی آن‌ها را پی در پی ساقط می‌کند و از قلب پایگاه دین‌بین‌فو جنگجویان از زیر زمین (تونلها) بیرون می‌آیند و با آن‌ها پیکار می‌کنند. سیمهای خاردار، میدان مین و بمباران با بمب ناپالم مانع ادامه حمله نیروهای هوشی‌مین و رخنه آنان به پایگاه نشد. وحشت ارتش فرانسه را فراگرفت آن‌ها خود را کاملاً در محاصره دیدند.

خروج فرانسه و ورود آمریکا به جنگ

در سال 1954، فرانسه پس از یک شکست سرنوشت‌ساز در دین بین فو درصدد برآمد تا از ویتنام خارج شود. در کنفرانس ژنو 1954، تعدادی از کشورها گرد هم جمع شدند تا راهی برای خروج صلح‌آمیز فرانسه از ویتنام بیابند. در نتیجه این کنفرانس قرار بر این شد که آتش بسی برای خروج نیروهای فرانسه و جدایی موقت ویتنام به واسطه مدار 17 درجه (که ویتنام را به بخش کمونیستی ویتنام شمالی و غیرکمونیستی ویتنام جنوبی تقسیم می‌کرد) اعلام شود. از آن گذشته، تصمیم گرفته شد که یک انتخابات دموکراتیک سراسری در 1956 برای اتحاد این دو برگزار شود. ایالات متحده از ترس پیروزی کمونیست‌ها با برگزاری این انتخابات موافقت نکرد.