از روزی که رفتی همه گلها گریستند خس و خاشاکها همه شاد شدند . ازروزی که رفتی دنیا حس و حال دیگری پیداکرد همان حس و حال بی حالی رامی گویم .صلح از این سرزمین رفت و جای شادی غم و اندوه نشست . دیگراز ته دل بر لبهای بی روح شده ما لبخند شادی ننشست . دیگر پرنده ای با تمام احساسش برای بهاران نخواند آخر ازروزی که تو رفتی بهار را هم با خود بردی . چه روزگارانی بود روزها یی که قدرش راندانستیم !انگارخدایکی را از فرداها برای ما فرستاده بود که برای ما ازآینده ای روشن بگوید و چه احمقانه , افسونگرخدایی را به خداسپردند و جادوگر زمینی رادرآغوش کشیدند .
ازروزی که تورفتی زندگی رفت وبرزخیان روی زمین با نفسهای سرد خود تنها تصویری ازحیات راتجسم می کردند .
چه زیبابودآن روزهای عشق و شورونشاط و شیرینی !چه پرامید بود وقتی که رویاهای شیرین به واقعیات می پیوستند !انگار این جا نه آن سرزمینی بود که استعمارگران خون ملتش رادرشیشه کرده بودند و ثروتش رابه یغما می بردند .. انگارفرشته مهربانیها برسرزمین اهورایی ما سایه افکنده بود تا مردم این سرزمین مقدس , کنارآفتاب بخشش الهی.. گرمای زندگی را با تمام وجودشان احساس کنند . ازروزی که رفتی انگارگذشته های شیرین همه خواب و خیال و رویایی شد که حتی نوشتن قصه ازآن روزها هم به افسانه های خیالی می ماند .
ازروزی که رفتی گلهای حماقت و درختان جهالت سرازخاک برآورده هوای دیارما را آلوده کرده اند .
و من درنخستین سالهای زندگیم , مهرو مهربانیهای تو را با تمام وجودم درتمام تاروپودم احساس کرده بودم . آنان که برایشان زندگی می خواستی و به خاطر زندگیشان خود را به باد سپردی ودرخاک ماواگرفتی چه زوددانستند که آفتاب راداده اند و آفتابه گرفته اند!
چه تلخ است و دردناک, جدایی ازسرزمینی که زندگی خود را برسرآن نهاده باشی !حتی هیچکس اشکهای ایران زمین راندید . ندیدکه چگونه فرزندان بی شعوونادان , مام وطن را وادارکرده اند که دل ازفرزند باشعورودانای خود بکند اما .. مگر ایران مقدس ما می توانست و می تواند آن نماینده اهورای پاک را که باشکوه وپرجلالش ساخته ازیادببرد ؟
ازروزی که رفتی آرزوی روزی راکردیم که پردگان نادانی ازکنار دیدگان ما به کناری روند تا دیگربردگان نادانی نباشیم .
و تو رفتی و امروزپرده های زیادی کناررفته اند . امروزازگوشه و کناراین سرزمین زمزمه های یکی بود یکی نبود به گوش می رسد . یکی بود یکی نبود غیرخدا هیچکس نبود … اما توآمدی و توبودی و خدا با توبود تا آخرین لحظه , تا آخرین نفسهای تو و حتی تاحالا که می دانم زنده ای . یکی بود یکی نبود . اما غیرازتو و خدا , همدمی هم بود که تا دم آخرتنهایت نگذاشت حتی همین حالا هم باتوست بوی تورامی دهد , بوی عشق و مهربانی ..اوبه سرزمین خویش بازمی گردد همان که همدم اشکهایت , همدم دل شکسته ات شد . همان بهترین بانوی جهان رامی گویم .
ازروزی که رفتی ..تاریخ , این دلسوزترین استاددنیا همچنان درس می دهد . آن روزهای نخست , گفتارتاریخ چون میخی بود که برسنگ آهنین فرو نمی رفت و مردم , این روزها بیدارشده اند و چه روشن بینانه این روزها رامی دیدی ! حیف که ملتی نمک نشناس , چشمان خویش را روی واقعیات بسته بودند و اسیراحساسات پوشالی خود شده بودند .
و می دانم که می بینی که این روزها فرزندان پاک وطن چگونه درراه آزادی میهن و آزادی ایرانی ستمدیده ازجان مایه می گذارند و به عشق تو ای شاهنشاه جاویدان که دهها سال از زمان خویش پیش بودی با دشمنان وطن پیکارمی کنند
امروزبسیاری ازآنان که تورا ندیده اند و زمانت را احساس نکرده اند تو را با تمام وجود درک و احساس می کنند که جه بوده ای و چه کرده ای !نمک ناشناسان دورانت این همه جنایت و تزویرو غارت و بی شرمی راباید می دیدند تا صداقت و راست کرداری تورا باورکنند ؟ ببین آنان که تو را ندیده اند و درروزگاران تو نبوده اند چگونه درراه آرمان مقدست جانفشانی می کنند . ازوقتی که رفتی خوشیها رفت دلخوشیهاجای خود را به ماتم داد . صلح و آشتی از سرزمین ما پرکشید وجنگ وقهرجای آن نشست . کاش می شد زندگی را به عقب برگرداندتا بوی خوش آن را شنید ! کاش می شد جای اشکها و غصه ها . ازهرکوی و برزن صدای خنده ها و آرامش راشنید ! چه مظلومانه ازخانه ات رفتی !و ایران راویران ندیدی اما این روزها را می دیدی . می دانستی که این بی شرفان بیگانه صفت بیگانه نژاد چه برسر این خاک و خاکیانش می آورند . تومی دانستی اما قوم نادان نمی دانستند .. توآگاه بودی اما ناآگاهان برخود و بر توستمی کردند که هنوزهم جورش رامی کشند . بیست و ششم دی ماه 57,خورشیدی آسمان ایران زمین سراسرکسوف بود و تاریکی .. اما چشمان کور بسیاری این ظلمت را روشنایی و رهایی می دید .
با سپاس از ملی گرایان نازنین و مبارز آقا مهدی گرامی و بنیامین گل و همه ایرانیان دوستدار ایران که عشق خود به میهن را در اندیشه و عمل نشان می دهند ..هرروز که می گذرد بیش از پیش به این نکته پی می بریم که چه گوهر گرانبهایی را از دست داده ایم و دشمنان چگونه حیله گرانه نقشه های شوم و شیطانی خود را پیاده کرده اند ..دراین مقاله یک جا نوشته ام چهل و چهار سال گذشت …البته از سفر تلخ و بی بازگشت پادشاه مظلوم چهل و پنج سال می گذرد از آن جایی که این متن را سال گذشته نوشته ام یادم رفت آن جمله را اصلاح کنم ..مهم این است که برای بازگشت دلسوزان وطن پرست و رهایی ایران بکوشیم و بجنگیم با هر سلاحی که می توانیم..آخرین سفر شاهنشاه شاید که تلخ ترین سفر تاریخ باشد و تجربه ای تلخ برایمان به یادگارگذاشته که نمک ناشناسان را غرق درحسرتی ابدی ساخته است ..اما زندگی با همه زشتیها و زیبائیهایش ..با همه تلخیها و شیرینیهایش می گذرد چه بهترآن که ازمکتب تاریخ و از مدرسه زندگی درس بگیریم و درعمل نشان دهیم که دانش آموز شایسته ای هستیم .سرطان یا می کشد یا کشته می شودو ما می توانیم سرطان را نابود کنیم اگر که به آن فرصت زندگی ندهیم ..جاوید شاه ..پاینده ایران ..بر قرار باد نظام پادشاهی مشروطه و به امید فردایی روشن برای ایران و ایرانی : 26 دیماه 2582 شاهنشاهی