چندی که بُدم در تله ی یاس گرفتار
 افسرده و غمگین ازین روز و شبِ تار

  مردم که بدیدم همگی گیج و کر و کور
   هر روز به زیر عَلَم تازه علمدار

    امروز کلک خورده ی آن سید خندان
     فردا شده مسحور به محموتی بی عار

      یک روز امید همه در آن شنل سبز
       فردا به بنفش، روبهی گردیده پدیدار

        دیروز که اکبر کوسه بود قاتل مردم
         این بی پدرِ مفسدِ سالوسِ زمینخوار

          ناگه بشنیدیم شده منجی ملت!!!
           آزاده و رنجور، زمین خورده و بیمار!!؟،

            دیگر چه بگویم من ازین مردم ناجور
             در دست آخوندیسم، همه آدمک خوار

              این گونه گذر کرد به من، روزو مه و سال
               از کشور و از ملت و این زندگی بیزار

                تا آن که بیامد نفس باد صبایی
                 چشم و دل من روشن و پرنور و امیدار

                  مبارز نستوه بُده گمشده من
                   هر با خردی گشته به او یاور و دلدار

                     ملی گروی هست مرام همه یاران
                      مردم گروی مایه ی بهخواهی و بهکار

                       یعقوب شده فَروَهرش شاد و دل افزا*
                        از دیدن این دسته ی ژیراگرِ عیار

                         حرف دل خود را بشنیدم تو گویی
                           اندر قلم مهدی نستوه، نوشتار

                             بن مایه ی آرنگی ما تا به ابد هست
                               شهزاده و میهن، فراپرتوِ دادار

                                با جان و خرد در پسِ یاری خداوند
                                  هستیم بدین راه رهایی سزاوار

                                    شعری از ژوبین برای یاران ملی گرایان مردم گرا