نخستین بنام خدای عـزیز که از طاعتش نیست راه گریز خداوند فردوسی آن مرد راد که گیتی چون او را نیارد به یاد همان مرد پوینده در پارسی شگفت آفریده درآن سال سی زبان زنده از همّ آن زنده مرد کسی اینچنین شاهکاری نکرد حکیمی که تاریخ ایران زمین ز عهد قدیم، قبل توران و چین نبشته که ما را دهد آگهی ز ایران به دنیا رسد فـــــرهی جهانی بگفتار او زنده است خــداوند پندار رخشنده است ز عرش و زفرش و زکنه زمین ز بیـــداد و داد و زتخت و نگین زعشق و زکین و زمهر و یقین از اخلاق و کردار، خُرد و وزین حکایت چنان قند شیرین کند نصیحت به فردا ز دیرین کنـــد نمیرد که او تا ابد زنده است که تخم سخن را پراکنده است
ثبت ديدگاه